در جشن گلریزون شرکت میکنم چون

من به کنگره کمک میکنم به خاطر اینکه.

جای خالی یه پدر رو برای بچش هیچ کس و هیچ چیز نمیتونه پر کنه،توی نقاشی،توی تخیلات و توی تصورات بچه ها همیشه بزرگترین و قویترین ونیروندترین نقش واسه باباهاشونه،حتی اگر اون بابا یه ادم مصرف کننده باشه ،حتی اگر به خاطر حال خرابیهاش نتونه یک ساعت توی روز رو توی خونش حضور داشته باشه.

پسرم وقتی از خواب بیدار میشد باباش نبود و شب موقعه خواب خیلی مقاومت میکرد که نخوابه تا باباش بیاد ولی بالاخره با کلافگی تمام خوابش میبرد چون بیدار موندنش بیفایده بود ،مسافرم ساعت ۳ صبح خونه میومد و ساعت ۷ صبح هم با حال خراب از خونه بیرون میرفت،وقتی پسرم بیدار میشد کلی گریه میکرد که چرا خوابش برده و دوباره باباش رو ندیده و من هم ساعتها باهاش گریه میکردم.دلم میگرفت وقتی با حسرت بچه ای رو نگاه میکرد که داره با باباش بازی میکنه.

تا زمانی که زندگیم به راه کنگره باز شد،کنگره رو یه ادمهایی که قبل از من امده بودند نگه داشته بودند با سختی های زیاد ولی تمام سعی و تلاششون رو کرده بودند تا در اینجا بسته نشه،تا یکی مثل من و مسافرم بیاییم به راحتی ،به رایگان سفر کنیم و برگردیم سر زندگیمون.

سال اول که کنگره امده بودم جشن گلریزان فکر کردم اگر من کمک نکنم هیچ اتفاقی نمیافته و هستند ادمهایی که کمک کنند و کمک من خیلی تاثیر گذار نیست ولی الان میترسم از این فکر که اگر همه اینطوری فکر کرده بودند، من و این همه ادم حال خراب و بچه های چشم به راه چکار باید میکردیم؟؟؟

امسال به این فکر میکنم و امیدوارم همه اینطوری فکر کنند که اگر توان مالی من فلان قدره اگر دو برابرش کنم چند وقت سختم میشه،ولی برای من فقط چند وقتی سخت میگذره اونوقت با کمکهایی که دو برابر شدند چه اتفاق با شکوهی میافته؟تصورش هم به من انرژی چند برابر میده.

من در کلریزان شرکت میکنم چون باید شرکت کنم و باید کنگره باشه تا ضعیف بودن یه پدر رو هیچ بچه ای حس نکنه و پدرها در واقعیت زندگی به اندازه تخیلات بچه هاشون قوی و بزرگ باشند،اینقدر قوی که بتونند در جنگ با غول بزرگ پیروز باشند.